De gitaar krijst, zij zwijgt

“Falinn, Falinn, Falinn!” Het schaars verlichte podium was een duidelijk baken. De warmte van de lampen, liet het stof in de lucht zien. Alleen de eerste drie rijen van de mensen was zichtbaar, daarna kwam een vage, zwarte ruimte met contouren. Niet alleen de lampen gaven warmte, ook de vele lichamen dicht opeengepakt, dansend, gillend, joelend. Ik greep opnieuw de oude Fender, mijn trouwe metgezel. Ik besloot met een nieuw lied af te sluiten. Het was een ballade en ik zong deze in Schots-Gaelisch een oude Keltische taal. Mijn Fender zong met me mee over de pijn, het verdriet en de eenzaamheid. Over een verloren leven, een verloren liefde en een verloren toekomst. Het werd steeds stiller in de zaal. Ook al verstond men de woorden niet, de emoties kwamen wel aan. Dat kon ook niet anders, omdat ik ze daar vrijliet. Daar in de spotlights, op het podium in die grote theaterzaal, daar mocht het allemaal zijn. Daar kon ik het vrijlaten zonder gevaar, zonder dreiging. Daar kon ik zijn wie ik eigenlijk was. Open en bloot, voor even. Daar was het veilig omdat ik daar de baas was. De klanken stierven langzaam uit en het applaus zwol aan. Het deed me levend voelen.