En huilen doe je maar in de pauze

Jeannette en ik kregen vier kinderen. Wouter, de jongste, stierf op 30 januari 1994, ruim een maand voor zijn tiende verjaardag.' Ide Wolzak beschrijft in dit boek hoe hij met zijn gezin na het plotselinge overlijden van hun zoon Wouter verder moest gaan. Langzaam wisten ze uit het diepe dal de weg omhaag te vinden. 'Rouwen is ronddolen in een wereld waarin alle oriëntatiepunten zijn weggevaagd. Het hele gebied moet opnieuw verkend worden en telkens verdwaal je weer. Het opbouwen en in kaart brengen van die vergane wereld vordert weliswaar gestaag, maar het is met vallen en opstaan. Ik zie het als iets waar Jeannette en ik de rest van ons leven mee bezig zullen zijn